ANKARA Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi, Rehberlik ve Ruhsal Danışmanlık Ana Bilim Kolu’ndan Doç. Dr. Selen Demirtaş Zorbaz, zelzele bölgesinden öbür vilayetlere nakil olan öğrencilerin uyum süreçlerine ait, “Aidiyet hissetmeleri açısından ‘misafir öğrenci’ denmesini tavsiye etmiyoruz. ‘Depremzede öğrenci’ ise daha da felaketleştiren bir tabir; onlar bizim öğrencilerimiz. Bu türlü ayrımlaştırmak gerekli değil” dedi.
Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi, Rehberlik ve Ruhsal Danışmanlık Ana Bilim Kolu’nda çocukların okula ahengi konusunda çalışmalar yürüten Doç. Dr. Selen Demirtaş Zorbaz, sarsıntı bölgesinden 71 ile nakli gerçekleşen 99 bin 853 öğrencinin ahenk sürecine ait ihtarlarda bulundu. Doç. Dr. Zorbaz, en çok soru işareti oluşturan bahislerden birinin çocuklara zelzele konusunu açıp açmamak olduğunu söyleyerek, “Aslında çocuklar bize neye gereksinimleri olduğunu söylüyorlar. Hiçbir şey olmamış üzere mevzuyu hiç açmadan derslere başlamak da yanlışsız değil; zira biz bunu yaşadık, çocuklar yaşadıklarını biliyorlar, bizim bildiğimizi biliyorlar. Yapacağımız birinci şey çocukların gereksinimlerine odaklanmak. Her çocuğun gereksinimi biricik olabilir, hepsinin hikayesi farklıdır. İçlerinde ailesini kaybetmiş olanlar var, konutunu kaybetmiş olanlar var, hiçbir şey yaşamamış; lakin kent değiştirmiş olanlar var. Münasebetiyle evvel onların hikayelerinin öğrenilmesi, neye muhtaçlığı var öğrenilmesi ve aileyle temasa geçilmesi önemli” dedi.
‘OKULDA İNANÇTA HİSSEDECEĞİ ALANLAR YARATILMALI’Eğitimcilerin zelzele bölgesinden gelen çocukların potansiyelini bu türlü travmatik bir olaydan sonra nasıl ortaya çıkartabileceklerine odaklanmaları gerektiğini belirten Doç. Dr. Zorbaz, “Çocukların güçlü yanlarına odaklanmalıyız. Yalnızca ‘travma yaşamış’, ‘yazık’, ‘deprem yaşamış’ gibi insani hislerle değil, profesyonel yaklaşmalıyız. Okula geldiğinde çocuk kapalı alana girmek istemeyebilir, buna hürmet duyulmalı. Sınıfta oturacağı yeri çocuk seçmeli, tahminen cam kenarı isteyebilir. Kapıya yakın oturmak isteyebilir. Sonuçta bir sarsıntı yaşandı ve çocuğun inanç duygusu sarsıldı. Okulda kendini inançta hissedeceği alanların yaratılması çok kıymetlidir. Bu hususta öğretmenler biraz daha anlayışlı olmalı. Çocukların şu an neyden tetikleneceğini bilemiyoruz. Bazen bir koku, bazen arkadaşının masanın yanından geçerken sırayı sallaması tetikleyebilir. Çocuk, travmatik anılar, imajlar aklına geldiğinde nereye gidebileceğini bilmeli; en doğrusu ruhsal danışmanın odasına gitmesidir. Akran dayanağı de değerli bir bahis. Öğretmen sınıftan çocukların karakterlerine nazaran akran rehber seçip çocuklarla eşleştirebilir” diye konuştu.’DEPREM KONUŞMALARI DEVAMLI YAPILMAMALI’Yeni öğrencilerin tahminen gittikleri kentlerde bir hayat kurmaya çalışacağını söyleyen Doç. Dr. Zorbaz, bu öğrencileri tanımlamak için kullanılan sözlere de dikkat çekerek, “Aidiyet hissetmeleri açısından ‘misafir öğrenci’ denmesini tavsiye etmiyoruz. ‘Depremzede öğrenci’ ise daha da felaketleştiren bir söz; onlar bizim öğrencilerimiz. Bu türlü ayrımlaştırmaya gitmek gerekli değil. Sarsıntı ve afet konuşmaları da çocukların yanında devamlı yapılmamalı. Öğretmenler kendi içlerinde konuşabilirler; lakin koridorda, öğretmenler odasının yanında çocuklar varken konuşulmamalı. Bu şekil şeylerden çocuklar rahatsız olabilir. Kimin neyden tetikleneceğini bilmiyoruz. Âlâ niyetli yapılan yardımları da birtakım öğrenciler ‘acıma’ olarak algılayabilir. Onlar düşkün bireyler değil, belki hepimizden daha güçlü; lakin yalnızca şimdilik dayanağa olan öğrenciler. Okulda onlara sorulmadan ‘yiyeceğin yoktur senin’ biçiminde yapılan kimi yardımlar da faydadan çok ziyan getirebilir, buna da dikkat edilmesi gerek” değerlendirmesinde bulundu.
